Als ik binnen kom, zit mijn moeder nog als enige aan tafel. Ze is nog bezig met haar middageten. Geconcentreerd probeert ze een stukje brood met kaas aan haar vork te krijgen. Ze prikt en prikt. Ze houdt haar vork te schuin, ze krijgt het stukje er niet aan.

Na het even te hebben aangekeken, help ik haar. Ik pak haar hand en probeer de vork wat te draaien waardoor de tanden van de vork rechter in het stukje prikken. Het lukt, het stukje zit aan de vork. Langzaam beweegt ze de vork richting haar mond. Maar, net zoals bij een grijpapparaat op de kermis, valt het stukje er op het allerlaatste moment weer af. Ze opent haar mond te laat waardoor het stukje brood valt. Het verdwijnt tussen de zijkant van haar been en de rolstoel.

Ze probeert het met een volgend stukje brood. Ik zie dat ze haar vork verkeerd houdt. Ze drukt als het ware met de vork op het brood, niet in het brood. Na een paar keer proberen blijft een puntje van het stukje brood aan haar vork hangen. De vork gaat richting mond, het stukje wiebelt gevaarlijk heen en weer. Ik houd mijn adem in. Gelukt! Het stukje is in haar mond. Ze kauwt er langzaam op.

Er liggen nu nog drie stukjes op haar bord. De huiskamer is inmiddels verlaten, de tafel afgeruimd, tot aan de plek waar mijn moeder zit. Pas als het laatste stukje in haar mond zit en is doorgeslikt, kijkt ze langzaam op. “Dag ma” zeg ik. “Was het lekker?”