In opperste concentratie beweegt ze met een gele vaatdoek over het tafelblad. Mijn schoonmoeder van 92. Het is lang geleden en ik ga weer eens bij haar op bezoek. Via de lift en gang met prachtige bloemen, kom ik in de huiskamer. Een paar bewoners zitten in een stoel, op de bank, voor de tv, achter een tijdschrift.
Mijn schoonmoeder is druk. Met de doek in haar rechterhand veegt ze de kruimels richting de kant van de tafel. Daar vangt de linkerhand de kruimels op. Ze trippelt zittend in haar rolstoel, richting de prullenbak in de keuken en leegt de linkerhand. Ze dribbelt weer terug en gaat verder met de tafel. Ze heeft een blos op haar wangen.
“Dag Fientje!”, begroet ik mijn schoonmoeder. Ze kijkt verstoord op. Ze gli
mlacht even, maar haar glimlach verandert in een lichte verontrusting. “Ojee, wat leuk dat jij hier nu bent, maar ik ben aan het werk hoor…” Ze lijkt in paniek door dit onverwachte bezoek dat eigenlijk ongelegen komt. Ik vraag haar of ze tijd heeft om even koffie te drinken. Ze kijkt naar de klus waar ik haar in stoor en twijfelt.
Daar komt Mandy aan, de helpende van de afdeling. Zij komt mijn schoonmoeder te hulp. “Nou Fien, dat komt mooi uit dat jouw bezoek er nu is, want het is net tijd voor pauze. Leg je werk maar neer, en drink maar even lekker koffie!” O ja, gelukkig, daar is Fien blij mee. Nu kunnen we even koffiedrinken.
Fien vraagt “Hoe is het op je werk? Hoe is het met je man? Ben je blij in je huis?” Als de standaardvragen gesteld en beantwoord zijn, begint ze zelf te ver
tellen. Over haar vader die zo trots is op haar schilderijen. Over hoe hij als hij straks thuis komt uit zijn werk, eerst bij haar schilderijen gaat kijken. Fien straalt erbij.
Als we zijn uitgepraat, kijkt ze op de klok. “Je kunt beter zo gaan, want die mensen hier moeten zo eten. Ik moet de tafel dekken.” Ik besluit haar niet langer te storen en neem afscheid met een paar warme zoenen. Als ik bij de deur omkijk, is Fien alweer druk in de weer met haar gele poetsdoek. Ze heeft geen tijd om te zwaaien, ze heeft nog zes tafels te gaan.
Hoi Ankie,
Ik had het stuk al eens gelezen, mooi zoals je het verwoord en opschrijft. Het leest makkelijk en het maakt je nieuwsgierig naar een volgend stuk. Ik ben erg nieuwsgierig naar je boek woensdag. Tot woensdag.
Wat een mooi en liefdevol verhaal
Dankjewel! Fijn om te lezen!
Dag,
Ik weet niet zeker of ik op deze manier Anky van Hezewijk te pakken krijg. Wilt u anders mijn mail aan haar doorsturen wat ik ben er bijna zeker van dat we ver weg familie zijn. Al vast bedankt! Uiteraard mag u mijn mailadres aan haar doorsturen. En u mag er ook bij vermelden dat mijn oma aan moeders kant van Hezewijk heette.